POLSKA WALCZĄCA – BOHATEROWIE TROPEM WILCZYM

BIEG TROPEM WILCZYM W SZCZUCZYNIE 2022

Biblioteka – Centrum Kultury w Szczuczynie

Lokalny Organizator Tropem Wilczym

06.03.2022r. / niedziela / #Szczuczyn

Dla kogo pobiegniemy w X edycji tropemwilczym.pl?

Między innymi dla bohaterów Polski Walczącej, których wizerunki będą wkomponowane w grafikę na jednej koszulce.

Polska Walcząca. Cztery niezwykłe historie.

      kpt. Stanisław Sojczyński „Warszyc”

• ppłk. Stanisław Ciepliński „Pług”

• mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”

 kpt. Marian Markiewicz „Maryl”

kpt. Stanisław Sojczyński „Warszyc” , ur. 30 III 1910 w Rzejowicach w wielodzietnej chłopskiej rodzinie. W 1932 r. rozpoczął służbę wojskową w 27 pp w Częstochowie. Uczestnik walk we wrześniu 1939. Jesienią tego roku wstępuje do Służby Zwycięstwu Polski. W nocy 7 /8 VIII 1943 roku uwalnia z niemieckiego więzienia w Radomsku ponad 50 osób, w tym Żydów. Wiosną 1945 ponownie tworzy oddział, który będzie początkiem nowej organizacji – Konspiracyjnego Wojska Polskiego. W nocy 19/20 IV 1946 KWP uderza na więzienie UB i uwalnia prawie 60 więźniów.

„Warszyc” zdradzony przez jednego z podkomendnych zostaje aresztowany 27 VI 1946 w Częstochowie. Stracony w Łodzi 19 II 1947 wraz z pięcioma podwładnymi, na 3 dni przed ogłoszeniem amnestii. Miejsce pochówku nie jest znane. Za życia odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

ppłk. Stanisław Ciepliński „Pług”, ur. 26 XI 1913 r. w Kwilczu. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszcza do Korpusu Kadetów w Rawiczu. W latach 1934-1936 jest słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W 1939 r. walczy w bitwie nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej podczas przebijania się do oblężonej Warszawy. Pod Witkowicami niszczy sześć niemieckich czołgów i dwa wozy dowódcze za co otrzymuje Virtutti Militari. Po klęsce Polski przedostaje się do Budapesztu. Wraca do Polski w styczniu 1940, po drodze jest jednak aresztowany i osadzony przez Ukraińców w Sanoku skąd ucieka w maju. Na Rzeszowszczyźnie włącza się do konspiracji i zostaje komendantem Podokręgu Rzeszowskiego Organizacji Orła Białego. Po scaleniu z ZWZ zostaje komendantem Obwodu Rzeszów. Doprowadza do doskonałego zorganizowania struktur wywiadu i kontrwywiadu, które zlikwidowały łącznie ok. 300 konfidentów Gestapo i kolaborantów. Sukcesem jego podwładnych było przechwycenie części pocisków V-1 i V-2 wiosną 1944 oraz wykrycie tajnej kwatery Adolfa Hitlera w tunelu kolejowym pod wsią Wiśniowa. Ciepliński przyczynia się do uruchomienia na Rzeszowszczyźnie konspiracyjnej fabryki broni. W ramach akcji „Burza” 39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich AK 2 VIII 1944 biorą udział w wyzwalaniu Rzeszowa. W połowie sierpnia wobec nakazu radzieckiego komendanta wojskowego o złożeniu broni przez AK pozostaje w konspiracji. W styczniu 1945 przeniesiony do sztabu Okręgu Krakowskiego AK. Tam współorganizuje organizację NIE, zostając w lutym inspektorem rejonowym NIE, szefem sztabu Okręgu najpierw w NIE, a następnie w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. Następnie wiąże się ze Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość. We wrześniu 1945 został prezesem Okręgu Krakowskiego WiN, a w grudniu tego roku komendantem Obszaru Południowego. W styczniu 1947 tworzy IV Zarząd Główny WiN. Za jego kierownictwa osłabiona organizacja rozwija głównie działalność wywiadowczą i propagandową. Aresztowany przez UB 28 XI 1947. Zamordowany 1 III 1951 w więzieniu na ul. Rakowieckiej w Warszawie. Miejsce pochówku Łukasza Cieplińskiego nie jest znane.

mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”, ur. 12 III 1910 r. w Stryju, w wielodzietnej rodzinie urzędnika kolejowego. Oficer służby stałej WP, jako dowódca 2 szwadronu 4 pułku ułanów Zaniemeńskich uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. (za którą został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari). W konspiracji ZWZ-AK na terenie Wilna, od końca sierpnia 1943 r. dowodził oddziałem partyzanckim – 5 Brygadą Wileńską AK. Dowodził w szeregu zwycięskich walk z niemieckimi siłami okupacyjnymi i wrogą partyzantką sowiecką. W warunkach nowej, sowieckiej okupacji, odtworzył 5 Brygadę AK i dowodził nią na terenach rozciągających się od Białostocczyzny po Bory Tucholskie. Był to jeden z najwybitniejszych dowódców niepodległościowej, antykomunistycznej partyzantki. Został zamordowany 8 II 1951 r. w więzieniu MBP przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Kpt. Marian Markiewicz „Maryl”, urodził się 29 marca 1924 r. w Kownie. W październiku 1920 r., gdy Wileńszczyzna została zajęta przez polskie oddziały gen. Lucjana Żeligowskiego, Kowno zaczęło pełnić funkcję stolicy państwa litewskiego. Mieszkała w nim duża liczba Polaków, co nie podobało się władzom Litwy. Bezpieczniej dla ludności polskiej było zamieszkać w granicach Rzeczypospolitej. W 1928 r. ojciec Mariana, Edward Markiewicz, próbował nielegalnie przekroczyć granicę państwową, aby udać się do Wilna, w celu znalezienia odpowiedniego mieszkania i pracy. Został jednak schwytany przez polskich pograniczników i uznany za szpiega. Oczyścili go z podejrzeń i poręczyli za niego: brat babci Edwarda, profesor Władyczko z Uniwersytetu Wileńskiego i znany wileński adwokat Mieczysław Engel. Ojciec został wypuszczony i otrzymał pracę geodety. W tym czasie jego żona Anna Markiewicz rozdała koweńskim Polakom większość rzeczy, pozostawiając sobie tylko to, co najpotrzebniejsze i udała się do Wilna z dwojgiem dzieci, Marianem i jego starszym bratem Henrykiem. Marian Markiewicz do antysowieckiej organizacji wstąpił w 1939 roku mając 14 lat i za tą działalność został pierwszy raz aresztowany. W czterdziestym drugim na półtora roku. Tam przeżył pierwszy czas tortur i pierwszy raz nie dał się złamać. Jako działacz AK został aresztowany przez NKWD w czterdziestym szóstym. Kolejne brutalne przesłuchania, w ich wyniku utracił słuch. I kolejny raz się nie poddał. Nie wydał nikogo. Rodzina wykupiła chłopaka z więzienia. Rok później został postrzelony przez policyjny patrol czego efektem było trwałe uszkodzenie jednej ręki. Zatrzymany za pomoc działaczom niepodległościowym w przedostawaniu się na Zachód został skazany na 15 lat pozbawienia wolności i osadzony w szczecińskim więzieniu. Trzeci raz przechodził przez piekło brutalnych, nocnych, wielogodzinnych przesłuchań, przebywając w bloku o największym rygorze. I tym razem nie wydał nikogo.

Konsekwencje swojej niezłomnej postawy ponosił całe życie. Po wyjściu z więzienia miał problem ze znalezieniem jakiegokolwiek zatrudnienia w efekcie czego raem z żoną wyjechał na ziemie odzyskane i zamieszkał w Głubczycach. W 1980 roku, kiedy w Polsce ruszyły antyustrojowe protesty Maryl zainicjował powstanie NSZZ Solidarność w Głubczycach. Razem z lekarzami: Mieczysławem Trefońskim i Mieczysławem Madejem założyli pierwszą Komisję Zakładową w regionie.

DO ZOBACZENIA 6 MARCA W SZCZUCZYNIE!